قبل اذان صبح بود. با حالت عجیبی از خواب پرید.
گفت:
«حاجی خواب دیدم. قاصد امام حسین علیه السلام بود. بهم گفت: آقا سلام رساندند و فرمودند:«به زودی به دیدارت خواهم آمد» یه نامه از طرف آقا به من داد که توش نوشته بود:« چرا این روزها کمتر زیارت عاشورا می خوانی؟»
همینجور که داشت حرف میزد گریه می کرد. صورتش شده بود خیس اشک. دیگه تو حال خودش نبود.
چند شب بعد شهید شد.
امام حسین علیه السلام به عهدش وفا کرد...
راوی: حاج علی سیفی، همرزم شهید
15 روز بود که بیهوش افتاده بود روی تخت.
گفتند به هوش اومده خودتون رو برسونید.
با پدرش رفتیم بیمارستان. انگار داشت اشاره می کرد. تشنه بود.
آب که به لبش رسید حالش عوض شد. شاید یاد تشنگی امام حسین علیه السلام افتاده بود.
شروع کرد به یا حسین علیه السلام گفتن.
بعد از 15 روز بیهوشی این اولین کلمه ای بود که به زبون آورد. هنوز داشت یا حسین علیه السلام می گفت که شهید شد...
راوی: مادر شهید حسین علی پور اسحاق
از
حضرت صادق علیه السلام نقل شده است: «روزى رسول خدا صلى الله علیه و آله ،
در خانه حضرت زهرا علیهاالسلام بود و حسین علیه السلام در دامان ایشان
قرار داشت. ناگاه رسول خدا صلى الله علیه و آله به سجده افتاد. سپس فرمود:
اى فاطمه! پروردگار بى همتایت به من فرمود: آیا حسین را دوست دارى؟ عرض
کردم: آرى، حسین، نور چشم من است و گل خوش بو و میوه قلب من است. آن گاه
درحالى که دست مبارک خود را بر سر حسین علیه السلام قرار داده بود، فرمود:
پروردگارم به من فرمود: مبارک باد این مولود که برکات و صلوات و رحمت و
رضوان من بر او باد و غضب و عذاب من، بر کسى که او را به قتل مى ساند و با
او دشمنى مى کند. به راستى که او، سیدالشهدا علیه السلام ، اولین و آخرین
است. هم در دنیا و هم در آخرت. او سرور جوانان اهل بهشت است».
داود
رقى مى گوید: «روزى در خدمت امام صادق علیه السلام بودم. حضرت مقدارى آب
نوشید و بى اختیار اشک از چشمان مبارکش سرازیر شد. آن گاه فرمود: «اى
داوود! خدا لعنت کند قاتلان حسین علیه السلام را. پس هرکس که آبى بیاشامد و
جدّم حسین علیه السلام را یاد کند و بر قاتلان او لعن و نفرین کند، خداوند
صد هزار حسنه برایش بنویسد و صد هزار گناه او را بیامرزد، و او را در درجه
هاى بلند، جاى دهد و مانند این است که صد هزار بنده را آزاد کرده باشد. پس
او در روز قیامت با دلى شاد و چهره اى خندان محشور مى شود».
